چکیده:
حدیث و سنت، دومین منبع دین‌شناسی است که نقش بسزایی در تمام معارف اسلامی اعم از عقاید، احکام و اخلاق دارد؛ چه اینکه پس از قرآن، بیشترین سهم را در شناساندن اسلام و شکل‌گیری و بالندگی علوم اسلامی داشته است. بدین‌جهت، محدثان و عالمان اندیشور، تلاش گسترده و تحسین‌برانگیزی از خود در جهت حفظ و حراست از حدیث و سنت نشان داده‌اند و درنتیجه آثار گران‌سنگ و ماندگاری از خود به یادگار نهاده‌اند. حدیث از گذشته، از جهت سند و متن با مشکلاتی روبرو بوده است که هرکدام از این مشکلات می‌توانست آن را آسیب‌پذیر نماید؛ بنابراین برای جلوگیری و شناخت آسیب‌ها، علومی چون رجال، جرح‌وتعدیل، مختلف الحدیث و غریب‌الحدیث، تأسیس و پایه‌گذاری شد. ازجمله علومی که موردتوجه خاص شیعیان قرار گرفت، علم رجال و شناخت راویان حدیث بود که اولین اثر در این موضوع را عبیدالله بن ابی رافع، منشی و کاتب حضرت علی علیه‌السلام نوشته است. این حرکت علمی در حوزه دانش رجال در دوره‌های بعد نیز ادامه پیدا کرد و اندیشمندان شیعی به تکمیل، تهذیب و تنقیح دانش رجال پرداختند و ده‌ها اثر سودمند و ماندگار با سبک‌ها و روش‌های گوناگون از خود به یادگار گذاشتند و غنای ویژه‌ای به این علم بخشیدند.
بانک اطلاعات: