چکیده:
نیایشهای معصومان فصلی فربه از فرهنگ زندگی ایشان است. از آنجا که پیوند اهل‌بیت (ع) با قرآن جاودانه است، بی‌گمان، قرآن – بیش از هر منبعی- خاستگاه اندیشهها و رفتارشان در هر بخش از سیره گفتاری و رفتاری، از جمله «دعا» است. دعا، میراثی گران‌سنگ و ذخیره‌ای ارجمند از آموزهای بنیادین دینی است، که با بهره‌گیری از قرآن فراز آمده است و آینه وار، اندیشههای قرآنی آنان را بازتاب می‌دهد و با زبانی خاص که در آن مخاطب خداست، بسیاری از معارف قرآن را باز می‌گوید. اثبات این مدعا، نیازمند کاویدن گونههای این تجلی و انگیزه‌ای این وام‌گیری است. مقاله پیش روی با مقدماتی چند، گونه‌ای از این تجلیات را در حد وسع بر می‌ترسد تا خواننده محترم را با انگیزهها و برکات این وام‌گیری تا حدودی آشنا سازد.
کلیدواژه‌ها:
اقتباس، ادعیه مأثور، قرآن در ادعیه، صنایع ادبی