چکیده
سبک‌شناسی، یکی از موضوعات ادبی است که در سده اخیر، توجّه ویژه‌ای از طرف ادیبان و سخنوران به آن شده است. سبک ادبی، از اندیشه هر فرد سرچشمه می‌گیرد که بیان کننده نگرش و بینش آن فرد به واقعیّت‌های پیرامونش است. نوع الفاظ و ترکیبات و جمله‌بندی و طرز تعبیر معانی، مهم‌ترین عوامل در چگونگی سبک ادبی است. در این میان، از جمله متونی که شایستگی و ارزش بررسی و تجزیه و تحلیل دارد، متون دینی و به طور خاص نهج‌البلاغه است؛ زیرا صاحبِ آن، امیر سخنوران و رهبر اهل بلاغت است. از میان خطبه‌ها و نامه‌ها، نامه پنجاه و سوّم امیرالمؤمنین علی(ع) که خطاب به جناب مالک اشتر، در هنگام انتخابش به زمامداری مصر است، به دلیل جلوه‌های سیاسی، اخلاقی، عبادی، نظامی و اجتماعی از جایگاهی بس والا برخوردار است. هماهنگی موسیقی درونی نامه با موضوع آن و انتخاب اسلوب‌های نحوی و بلاغی متناسب با هدف مورد نظر و تناسب بسامدهای واژگانی و جملات امر و نهی با هدف نگارنده نامه، از ویژگی‌های بارز این فرمان حکومتی است. در این پژوهش، با بررسی سبکشناختی این نامه، از سه دیدگاهِ فکری، زبانی (آوایی، لغوی، نحوی) و ادبی، به بیان زیبایی‌ها و ارزشها و سبکِ این نامه می‌پردازیم.
کلیدواژه ها: سبک‌شناسی؛ نهج‌البلاغه؛ امام علی(ع)؛ مالک اشتر