چکیده:
حضرت خدیجه کبری (س) 68 سال قبل از هجرت در خانواده‌ای با اصالت در مکه معظمه دیده به جهان گشود. این بانو در عصر جاهلیت و در هنگامۀ انحطاط روابط اجتماعی قبایل حجاز و سقوط اخلاق و فضایل انسانی، از چنان خصال و اخلاقیاتی پسندیده برخوردار شد که به «طاهره» موسوم گردید. او اموال فراوان خود را در جهت اشتغال‌زایی، بهبود روابط تجاری مکه با دیگر نقاط و رفع نیازهای محرومان به کار گرفت. حضرت خدیجه (س) به فرمایش رسول اکرم (ص) در زمرۀ چهار زن برگزیدۀ عالم است که سه نفر دیگرشان مریم، آسیه و دخترش فاطمۀ زهرا هستند و نیز در زمرۀ افرادی است که بهشت مشتاق آنان است و خداوند و فرشتگان به آن‌ها درود فرستاده است. او فرزندی صالح چون هند تربیت کرد که از یاران رسول اکرم (ص) و رزمنده‌ای شجاع در غزوات آن حضرت بود که در رکاب حضرت علی (ع) در نبرد جمل به شهادت رسید. او این توفیق بزرگ را به دست آورد که به عقد ازدواج رسول اکرم (ص) درآید و در دوران زندگی با آن وجود بزرگوار مایۀ آرامش و باعث کاهش غم‌های خاتم پیامبران (ص) گردد. او تمام دارایی خود را برای دفاع از اسلام و مسلمانان، تقویت رسالت محمدی و نشر توحید به کار گرفت و برای اعتلای حق بلاها و مصائب فراوانی را تحمل کرد که نمونۀ آن‌ها پایداری در محاصرۀ اقتصادی شعب ابی‌طالب است که به بیماری و رحلت ایشان منجر گردید. به حضرت خدیجه (س) این امتیاز اختصاص‌یافته که برترین امهات مؤمنین و مادر ام الائمه، حضرت صدیقه کبری (س) است
بانک اطلاعات: