چکیده
از برجسته ترین جنبه های زندگی انسان، چگونگی ارتباط با خالق هستی، سختن گفتن، نحوۀ دعا کردن و مسألت کردن از بارگاه الهی و تنظیم روابط خود با او و سایر انسانها بوده و متون دینی، بهترین عرصۀ دستیابی وی به این موارد است. در این راستا، پژوهش حاضر درصدد است با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با تأکید بر تلازم قرآن و عترت(علیهم السلام)، برجسته ترین بایستههای خواهانی از خداوند در زیارتنامه های امام رضا (علیه السلام) را بر اساس آموزه های قرآنی، تحلیل نماید. نتایج این پژوهش بیانگر آن است که بخش قابل توجّهی از زیارتنامه های امام رضا(علیه السلام)، مناجات و عرض حاجت به درگاه خداوند است که تعالیم عظیم و لطیف آن- شامل بر درخواست استغفار و رجوع به خداوند، گشایش رزق، متخلّق شدن به اخلاق الهی، قرار گرفتن در زمرۀ شکرگزاران نعمت، فدا شدن در راه امام، حضور در میان اولیای الهی، محبّت ورزی به اهل بیت(علیهم السلام)، در صف گواهان قرار گرفتن، رهایی از سختی و غم، شفیع شدن اهل بیت(علیهم السلام) و محروم نشدن از عطایای الهی- انعکاسی از مفاهیم والای آموزه های قرآنی است.
کلیدواژه‌ها: امامرضا(ع)؛ دعا؛ زیارت؛ زیارتنامه؛ قرآن