چكیده
قرض الحسنه، پیشینه ای به قدمت زندگی اجتماعی انسان ها دارد. این نهاد در آثاری كه از اندیشه وران و رهبران دینی و سیاسی به نسل های اخیر رسیده، سهمی را به خود اختصاص داده و از لحاظ شمولیت نیز گستره قابل قبولی دارد. مقاله حاضر با نگرشی تفسیری – روایی در صدد تصحیح روش اثبات صحت و مشروعیت این نهاد است؛ بدین منظور، خواهیم دید آیات شریفه ای كه در آن از لفظ «قرض» استفاده و به صفت «حسن» مقرون شده است، بر قرض الحسنه مصطلح دلالتی ندارد؛ البته برای اثبات صحت و مشروعیت قرض الحسنه می توان از عمومات و اطلاقات قرآنی و نیز احادیث بسیاری كه در اصناف مختلف در مقام ترغیب به عرضه و تحدید تقاضا و نیز مقایسه قرض الحسنه با عقود دیگر آمده است، استفاده كرد و با اتكا به آن ها نشان داد كه هرگونه تردید در صحت و مشروعیت قرض الحسنه بی اساس است بدون آن كه نیازی به تمسك به آیات مذكور باشد.
واژگان كلیدی: قرض الحسنه، تفسیر، روایت، عرضه و تقاضای قرض الحسنه.