چکیده:
پژوهش حاضر، تدبر و تأملی در معني و مفهوم واژه «خشيت» در قرآن کريم است که يکي از پایه‌ای‌ترین مفاهيم سير و سلوک و بندگي حق، شناخته می‌شود. اين نوشته بر آن است تا اين موضوع را در کلام حق و تبلور آن را در کلام معصومين بکاود و راه‌های رسيدن به خشيت واقعي را بررسي کند، تا آنچه که بنده، خداوند را از او دور می‌سازد و مانع از رسيدن انسان به خشيت و خوف حقيقي می‌شود، موردبحث قرار دهد و نتيجه اين تحقيق و بحث راهنمايي باشد که بندگان خداوند را به‌سوی اين نعمت بی‌منت رهنمون شود و آنان را آگاه سازد که خشيت حالتي دروني و قلبي است که در مقابل جلال و جبروت خداوند به انسان دست می‌دهد و حالتي است که باشرم و حيا و تعظيم و خشوع بر آستان حق همراه است و اين نکته را يادآور شود که خشيت، خوف ساده نيست بلکه با تکريم همراه است و لازمه رسيدن به آن صفاي دروني و خلوص قلبي است. در اين پژوهش علاوه بر بيان ارتباط «خشيت» با «تسبيح»،اشاره‌ای کوتاه به مترادفات «خشيت» خواهد شد، تا تدبر درآیات قرآن را بر ما جدی‌تر سازد که هر واژه‌ای در کلام حق ازنظر بلاغي جايگاه ویژه‌ای دارد و هيچ تکراري ازاین‌جهت ديده نمی‌شود؛ بلکه هر واژه‌ای به‌مقتضای کاربرد داراي معنا و مفهومي ويژه است.