چکیده:
از نظر اسلام انسان موجودی اجتماعی است و اجتماعی بودن انسان اقتضا می‌کند که روابط خود را با دیگران بشناسد و به‌درستی سامان دهد. سیره اجتماعی امامان معصوم (ع) به معنای رفتارهایی است که در ارتباط با اجتماع انجام داده‌اند و بیانگر ارزش‌های دینی و اخلاقی مورد نظر ائمه هستند. علاوه بر آن گفتار ایشان درباره موضوعات اجتماعی و نحوه تعامل با اقشار مختلف ذیل سیره اجتماعی قرار می‌گیرد. سیره نظری و عملی ایشان را می‌توان در حوزه‌های مختلف از جمله خانواده، تعاملات برون خانواده، تعلیم و تربیت و اقتصاد اجتماعی بررسی کرد. ائمه در زمینه اجتماعی و برخورد با جامعه، روابط خویش را بر اساس دستورات الهی و نبوی قرار داده و در پی ساختن جامعه‌ای متخلق به اخلاق اسلامی بودند. هدف این نوشتار بررسی سیره اجتماعی امام دوم تا چهارم (ع) است و به روش تاریخی با استفاده از منابع کتابخانه‌ای و با اسلوب توصیفی – تحلیلی انجام شده است.