چکیده: امام حسین (ع) از آغاز قیام خویش در مدینه که با بیعت نکردن با یزید بن معاویه شروع شد تا لحظه‌ی شهادت، سعی داشتند تا با ادلّه‌ی مستحکم حقانیت خود و بطلان یزید را آشکار سازند. امام حسین (ع) و اصحاب در احتجاج‌های خود از مستحکم‌ترین صور منطقی، یعنی قیاس و از باارزش‌ترین مواد، یعنی؛ آیات قرآن، احادیث پیامبر (ص) و احکام عقلی، برای اثبات مدعای خویش بهره برده‌اند و نیز منابع استدلال‌های اهل‌بیت (ع)، بر قاطع‌ترین منابع یعنی؛ قرآن و سنّت و عقل، بناشده است. موضوع محوری محاجّه‌های ایشان را می‌توان اثبات حقّانیّت و شایستگی امام حسین (ع)…
