چکیده:
موسی بن جعفر الکاظم (ع) که در نیمه دوم قرن دوم هجری قمری رهبری شیعیان را بر عهده داشت، هفتمین امام شیعیان به شمار می‌رود؛ از آن حضرت به‌مانند دیگر امامان شیعی روایات فراوانی درباره تعالیم اسلامی نقل شده است؛ برخی از این روایات در زمینه‌های مرتبط با قرآن همچون تفسیر، تأویل، جایگاه قرآن و روش استنباط از آن و … است. بررسی مسائل تاریخی این دوره از خلافت مسلمانان آشکار می‌سازد که حاکمان عباسی پس از تأسیس خلافت خود و از میان برداشتن رقیبان تنها با یک رقیب، عموزادگان علوی که به نام آن‌ها خلافت را از دست امویان ربوده بودند، مواجه شدند. از این‌رو با قدرت تمام به سرکوب شیعیانی پرداختند، که در سال‌های آخر حیات امام صادق (ع) بدل به یک گروه فکری _ اجتماعی سازمان یافته از لحاظ اعتقادات شده بودند.