چکیده:
پس از واقعه عاشورا در سال شصت و یك هجری، جریان تشیع وارد مرحله‌ی تازه‌ای از حیات خود شد، كه منجر به رویكردی متفاوت از گذشته گردید؛ در مواردی همچون كاهش تكاپوهای سیاسی آشكار و تمایل به فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی با بهره‌گیری از عنصر تقیه دیده می‌شود. در این میان امام سجاد (ع) (چهارمین امام شیعیان) با در پیش گرفتن رفتاری ظاهراً متمایز نسبت به سایر ائمه (ع) پیش از خود، پرسش‌های بسیاری را درباره‌ی سیره عملی و سیاسی خویش در ذهن محققین و پژوهشگران شیعه و سنی برانگیخته تا جایی كه در كتب متعدد آن‌ها نسبت به بررسی سیره امام نقطه نظرات متفاوتی بیان شده است. به نظر می‌رسد كه سیره امام سجاد (ع) با توجه به منابع در عرصه فرهنگی و اجتماعی پررنگ‌تر از عرصه سیاسی وی بوده است. این پژوهش بر آن است تا سیره امام سجاد (ع) را بر اساس تاریخ‌نگاری این دو جریان با تأکید بر دو منبع مهم تاریخی (تاریخ طبری با رویكرد تسنن و تاریخ یعقوبی با نگرش شیعی) بررسی نماید. این كار به روش تاریخی، با اسلوب توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع كتابخانه‌ای انجام شده است.