چکیده:
صعصعة بن صوحان از بنی عبد قیس و یکی از نزدیک‌ترین یاران حضرت علی(ع) بود. این قرابت تا آنجا بود که آن حضرت در موقوفات خود صعصعه را شاهد می‌گرفتند. رجالیون شیعه او را از ابدال دانسته‌اند. صعصعه همانند برادرانش زید و سیحان توانایی فوق‌العاده‌ای در امر خطابه داشت، به حدی که موردستایش امیر بیان حضرت علی(ع)قرار گرفت و او را خطیب شحشح و توانا خواندند. او از این توانایی در بدو حکومت ایشان نهایت بهره‌برداری را به نفع آن حضرت نمود. حضرت علی(ع) که به صعصعه اعتماد ویژه‌ای داشت، در چند نوبت او را به نمایندگی از خویش به رویارویی و مذاکره با معاویه کشاند. این کشاکش‌ها با معاویه پس از شهادت آن حضرت ادامه یافت و صعصعه ازجمله شیعیانی بود که معاویه از آنان به‌شدت تنفر داشت. او در حدود سال 56 هجری به علتی ناگفته وفات یافت.
بانک اطلاعات: