چکیده:
توبه به معنای بازگشت و ترک گناه است؛ بنده‌ای که از خدا به‌وسیله گناه دور شده اینک قصد بازگشت و تقرب به معبود خویش را دارد. توبه عقلا و شرعاً واجب است و امری است اختیاری و ارادی. فرد گناهکار برای نیل به توبه، باید علاوه بر اراده بر توبه، یعنی علم و تصدیق به‌فایده، میل به ترک گناه و معصیت و تقرب به‌سوی خدای متعال را نیز داشته باشد. این میل باید نسبت به سایر امیال، ازجمله انجام معصیت، قوی‌تر باشد. لازمه این کار این است که ضرر گناه و فایده توبه بر انسان روشن گردد. بدون چنین باوری، اراده جدی توبه در انسان پدید نمی‌آید. درواقع، توبه واکنشی است از سوی انسان به رفتار ناشایست خویش در صرف عمر خود در معصیت خدا. مهم‌ترین مانع توبه و بازگشت از مسیر نادرست به راه صواب، تسویف و به تأخیر افکندن آن است. بهترین زمان توبه، پس از ارتکاب عمل نادرست و به‌ویژه در زمان جوانی است. انسانی که در جوانی نتواند به‌سوی خدا بازگردد، در دوران پیری امکان توبه برای او به‌مراتب سخت‌تر و مشکل‌تر خواهد بود.
بانک اطلاعات: