چکیده:
معاد و اعتقاد به عالم قیامت از اندیشه های اولیه حیات بشری بوده است و همه ادیان الهی پیروان خود را به روزی وعده می دهند كه به حساب همگان رسیدگی می شود. اما در كیفیت و چگونگی انتقال انسان‌ها به آن عالم اختلاف نظرهای شدیدی بین پیروان ادیان و متفكران آنها وجود دارد. فقها، فلاسفه، متكلمان و محدثان شیعی با توجه به نوع نگرش و مبانی فكری خود، معاد را پیش روی ما به تصویر می كشند. علامه مجلسی (ره) به عنوان یك مسلمان شیعی و محدث، معاد خود را مبتنی بر آیات قرآنی می داند و با استفاده از آیات، علاوه بر نفس معاد، به اثبات معاد جسمانی نیز می پردازد و این برخلاف نظر برخی از علماء است كه معاد قرآنی را «مثالی» می دانند. در این تحقیق، برآنیم تا با بررسی معاد قرآنی در آثار و آرای علامه مجلسی، به اصل معاد جسمانی كه مورد تایید اوست بپردازیم. او این معاد جسمانی قرآنی را مبتنی بر برهان عقلی می داند و منكر این معاد را كافر می شمارد. علامه علی رغم اینكه انسان را دارای دو بعد روحانی و جسمانی می داند روح را امری غیر مجرد به شمار می آورد. به نظر می رسد ایشان متاثر از دیدگاه های استاد خود میرزا رفیعا نائینی و نیز پدرش، محمدباقر مجلسی (ره)، بوده است. علامه مجلسی(ره)، ایمان به معاد جسمانی و ایمان به بهشت و دوزخ را از ضروریات دین اسلام بر می شمرد.
کلید واژگان: علامه مجلسی؛ اصول دین؛ قرآن؛ نفس؛ معاد جسمانی؛ تناسخ