چکیده:
در فرهنگ اسلامی، شرم و حیا خصلتی اصیل و ارزشمند محسوب می‌شود و ریشه در فطرت انسانی دارد. در مقابل، در فرهنگ‌های غیراسلامی، بی‌حیایی و بی‌شرمی کمال محسوب می‌شود. در اخلاق اسلامی خوف و رجا از یک‌سو، به معنای شناخت و قدردانی از نعمت سلامتی، صحت و نعمت‌های بی‌پایان خداست و از سوی دیگر، به معنای شناخت این حقیقت است که خدای متعال با توبه کردن انسان، می‌تواند از لغزش‌های وی درگذرد و بر نعمت‌های او بیفزاید. این هر دو، آدمی را مستعد توبه واقعی و دریافت رحمت الهی می‌کند. طبیعی است کسانی که به دنیا آلوده‌اند، لذایذ دنیوی آنان را از امور معنوی بازداشته و به پندار موهوم خویش، عوامل عزت را در نعمت‌های دنیوی جست‌وجو می‌کنند معمولا توفیق توبه را نخواهند داشت. از این‌رو، گناهان، انسان را به سقوط دچار و موجبات دلمردگی او را فراهم می‌سازد؛ چیزی که هر لحظه او را از رحمت الهی به دور و توفیق توبه را از او سلب می‌گرداند. بنابراین، حیا و شرم در برابر جلال و کبریای الهی، مانع از انجام گناه و موجبات روی آوردن به رحمت و برکات الهی به انسان و توفیق توبه را برای او فراهم می‌سازد
بانک اطلاعات: