چکیده
بررسی زبان نهج البلاغه به عنوان شاهراه فهم این کتاب اهمیت به سزایی دارد. مدعای اصلی این پژوهش آن است که زبان نهج البلاغه در بیشینه عبارات، به استثنای برخی موارد و موضوعات خاص، زبانی عرفی است که با سازوکار تفهیم و تفاهم اجتماعی و عموم مردم از هر قشر و طبقه ای هماهنگ و سازوار است. این ادعا از رهگذر مطالعه متن نهج البلاغه و تحلیل گزاره های آن دستیافتنی و قابل اثبات است. در عبارات امیر مومنان(ع) شاخصه های پرشماری گواه بر عرفی بودن زبان نهج البلاغه وجود دارد. کاربست نماد، بهره گیری از کنایات عرفی، استفاده از اشعار کهن و استناد بدان و وجود مثل واره ها در نهج البلاغه، چهار شاخصه زبان عرفی نهج البلاغه است که این تحقیق به شیوه کتابخانه ای و از روش تحلیلی توصیفی با مبنا قرار دادن گزاره های نهج البلاغه بدان دست یافته و آنها را تحلیل و ارزیابی کرده است.
کلیدواژه ها: نهج البلاغه؛ فهم؛ زبان عرفی؛ شاخصه های زبانی.