چکیده
در این مقاله سعی شده است که براساس منابع اصلی اهل‌‌سنت اعم از کتب روایی، تاریخی و تراجم، اهمیت و محبت خارق‌‌العاده پیامبر(ص) به امام حسین(ع) مشخص و با برشمردن فضایل اخلاقی و معنوی و الگوبرداری از قیام آن حضرت، سرمشق قرار گرفتن وی برای پرورش روح آدمی و اسوه بودن او در بین امت اسلامی مورد تحلیل واقع شود و از این رهگذر تبیین گردد که با توجه به فصل الخطاب بودن و حجیّت سنت پیامبر(ص)، محبت به امام حسین(ع) موجب نزدیکی و محبت میان خود مسلمانان می‌شود و این محبتِ مورد توافق می‌تواند گفتمان اتحاد و تقریب مذاهب اسلامی را تقویت و پُربار نماید.
کلیدواژه‌ها: پیامبر اکرم(ص)؛ امام حسین(ع)؛ محبت؛ اسوه؛ اتحاد؛ تقریب بین مذاهب