چکیده:
موضوع تملق و چاپلوسی و عواقب فردی و اجتماعی آن، به عنوان یک رذیله اخلاقی مورد ابتلای بسیاری از جوامع انسانی بوده و به هر میزان این صفت رذیله درمیان آحاد جامعه بیشتر باشد، به همان میزان سرنوشت اجتماعی آن مردم به سوی قهقرا و سیر انحطاطی پیش می رود. با توجه به اینکه در جامعه ایران نیز تملق گویی نوعی آفت و آسیب اجتماعی محسوب می شود که ریشه دیرینه ای دارد و به سلامت اجتماعی جامعه صدمه می زند. لذا نویسنده در این نوشتار به شکل توصیفی – تحلیلی کوشیده است شاخص های رفتاری تملق گویان و تملق دوستان و آثار سوء اعمال آنان را در جامعه از منظر امام علی (ع) مورد بررسی و مداقه قرار دهد. یافته های تحقیق نشان می دهد. امام علی (ع) سرمنشأ این رذیلت را حماقت و حقارت فرد، وجود زمامداران ستایش دوست و فرهنگ چاپلوس پرور دانسته که مبدأش شرک و جهل بوده، غایتش نفس است و ثمره آن خفت و خواری می باشد.
كلید واژه: آسیب شناسی، تملق، چاپلوسی، جامعه اسلامی