چکیده
دعبل شاعر برجستۀ شیعی است که عشقش به امامان معصوم (علیهما السلام) قطعی و انکارناپذیر است. وی سراسر دیوان خویش را مزیّن به نام ائمه اطهار (علیهما السلام) به ویژه امام رضا (علیها السلام) نموده و با ابزار شعر، درصدد آن است که با بیان ویژگی های ظاهری و معنوی امام رضا (علیها السلام) و شناساندن حاکمان مستبد آن دوران، ظلم و ستم به اهل بیت (علیهما السلام) و مظلومیت آنان را در آیینۀ اشعارش به تصویر بکشد. این پژوهش به روش توصیفی ـ تحلیلی کوشیده است جلوه های پایداری سروده های رضوی در دیوان دعبل را استخراج، بررسی و تحلیل کند. بررسی ها نشان داد دعوت به مبارزه، ترسیم چهرۀ رنج کشیده و مظلوم امامان (علیهما السلام)، بیان ظلم و ستم به امام رضا (علیها السلام) امید به آینده و گریه در سوگ او، از جمله مؤلفه های مهمّ ادب پایداری است که دعبل در اشعار رضوی خویش به تصویر کشیده است.
کلیدواژه‌ها: ادبیات پایداری؛ ائمه اطهار(علیهما السلام)؛ امام رضا (علیها السلام)؛ دعبل خُزاعی؛ شعر رضوی