آداب و رسوم سوگواری از وجوه بارز حیات فرهنگی و اجتماعی جوامع در طول تاریخ می باشند، که شناخت آنها می تواند در فهم تاریخ فرهنگی و اجتماعی و نظام اعتقادات و باورهای یک جامعه موثر باشد. ایران قرون نخستین اسلامی، جامعه ای در حال انتقال از نظام اعتقادی و فرهنگی متکی به آیین زرتشت به جامعه ای اسلامی بود و آداب سوگواری به عنوان بخشی از مناسک فرهنگی آیینی که در بطن مناسبات روزمره اجتماعی جای دارد، می تواند معیار گویایی جهت شناخت میزان و سطح تحولات اعتقادی و فرهنگی جامعه باشد. این پژوهش به روش توصیفی تحلیل مرسوم در تحقیقات تاریخی و متکی به داده های متون و منابع دست اول تاریخی انجام شده است. براساس نتایج تحقیق مراسم های سوگواری از منظر آداب و عرف مسلط بر شئون مختلف سوگواری ها مانند، تشییع و تدفین، ایام برگزاری، پوشیدن لباس های خاص، مرتبه سرایی و … دارای رسوماتی منحصر به ایرانیان بودند که ریشه برخی از آنها به دوران پیش از اسلام برمیگردد، اما از حیث مبانی اعتقادی و آیینی حاکم بر سوگواری, مراسم ها با رعایت موازین اسلامی برگزار می شدند، البته همواره بر آداب سوگواری در تفاوت‌هایی مبتنی بر موقعیت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی گروه‌های مختلف جامعه حاکم بود و این رسوم، تلفیقی از سنت دیرپای ایرانی و چارچوب‌های نوین اسلامی را به نمایش می‌گذاشتند.
بانک اطلاعات: