چکیده:
«شاه- شكارچی» یكی از خصایص ایدئولوژیكی سلطنت هخامنشی است. شاه -شكارچی -راهبر، نخستین فرد در مبارزه و جنگ به حساب می آمد و شكار و شكارگاه نیز عرصه ممتازی برای اثبات دلاوری شاه بزرگ بود و پارسیانی كه مدعی شاهی بودند، از جمله كوروش جوان (برادر اردشیر دوم)، در میان تمامی صفاتی كه ادعاهایشان را توجیه می كرد، شایستگی شان در نبرد (مشق جنگ، كمانكشی، نیزه اندازی) و نیز عشق به شكار قرار داشت و ستایش ها را پیوسته به سوی خود جلب می كردند و بدین وسیله، قصد داشتند به داعیه سلطنت خود از حیث دارا بودن خصایص ایدئولوژیكی سلطنت هخامنشی مشروعیت بخشند.
در این مقاله، كوشش بر آن است تا به جایگاه شكار از لحاظ ایدئولوژیك در نزد هخامنشیان پرداخته شود و جنبه های آن از نظر تعلیم و تربیت و خصایص شاهی بررسی گردد.
کلیدواژگان: ایدئولوژی ، ورزش ، آموزش و پرورش ، جنگ ، شاه ، شكار ، هخامنشیان ، شكارچی ، مشروعیت سلطنتی.