چکیده:
امامت محوری ترین جایگاه را در منظومه اعتقادی شیعه امامی دارد. نوع تعیین و نصب امام نیز در این مكتب با دیگر مكتب های اسلامی متفاوت است. امامیان از همان ابتدا به دلیل آنكه مقام امامت را امتداد مقام نبوت می دانستند، معتقد بودند امامت امیرالمومنین علی (علیه السلام) نه به دلیل فضائل بی شمار او نسبت به سایر صحابه و نه به دلیل انتخاب مسلمانان، بلكه بر اساس تعیین و معرفی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بوده است. این رویكرد در لسان علمی اندیشمندان امامی با تئوری (نص) تبیین شد. آنان در بحث امامت عامه (مقام ثبوت) بر آن شدند كه نص، طریق انحصاری تعیین امام است؛ از این رو، در صدد ابطال راه های دیگر برآمدند، و در بحث امامت خاصه (مقام اثبات)، امامت امیرالمومنین علی (علیه السلام) را هم با نصوص جلی، هم با نصوص خفی و هم با نص فعلی (اظهار معجزه) اثبات كردند. مقاله پیش رو (تئوری نص) امامیان را با روی آورد توصیفی _ تحلیلی بر رسیده است.
بانک اطلاعات: