چکیده
در حال حاضر اكثریت كشورهای جهان، چند قومیتی و چند فرهنگی هستند. در جهان امروز حفظ و نگهداری هویت های فرهنگی در چارچوب ملت سازی معنا و مفهوم پیدا می كند. ادغام شهروندان در یك ملت واحد، آرمان ناسیونالیست های كلاسیك است كه در برابر اقلیت های قومی ناشكیباست و در تاریخ با دولت هایی كه اقلیت های ملی را به اجبار و سركوب وادار می كند، پیوند خورده است. ناسیونالیسم جدید به تركیبی از همگرایی و انسجام اجتماعی متكی است كه جامعه ی با ثبات را برمبنای یك پلورالیسم فرهنگی در یك دولت چند ملیتی مبتنی بر دموكراسی بنا می كند. نتیجه ی این ناسیونالیسم ایجاد یك دولت ملی است كه برای حل مسائل قومیت های داخل خود به راه حل های دموكراتیك و انسانی تری متوسل می شود. این راهكارها شامل پلورالیسم فرهنگی، دموكراسی اجتماعی، سیاست‌های اقدام مثبت و اعطای خودمختاری و… می باشد. سیاست دولت ها در ارعاب و ادغام قومیت ها، پیامدهایی چون تنش های قومی، تعارضات داخلی، تضعیف همگرایی ملی و آسیب پذیری امنیت ملی را به دنبال داشته است. تجربه نشان داده است هر جا كه رهبران در صدد سازش با منافع قومیت ها بوده اند، به حل منازعه ی قومی نزدیك شده اند. شیوه ی ادغام قومیت ها در یك قومیت مسلط، تجربه‌ای شكست خورده است.
واژگان كلیدی: ناسیونالیسم، قومیت، پلورالیسم فرهنگی، دموكراسی، همگرایی، انسجام ملی، خود مختاری، امنیت ملی