چکیده:
این مقاله به تحلیل مفهوم «امامت متقین» به عنوان آرمان عبدالرحمان در قرآن می‌پردازد. ابتدا معنای لغوی و اصطلاحی «امام» را بررسی کرده و نشان می‌دهد که این واژه تنها به ائمه معصومین(ع) اختصاص ندارد، بلکه به هر پیشوا و راهبری – اعم از هدایتگر یا گمراه‌کننده – اطلاق می‌شود. امام واقعی کسی است که سه ویژگی داشته باشد: پیشگام بودن در حرکت، شناخت کامل راه و توانایی هدایت دیگران. درخواست عبدالرحمان برای امامت متقین، نه ناشی از ریاست‌طلگی، بلکه نشانۀ همت بلند و خواستِ خدمت به دیگران برای رسیدن به قرب الهی است.
این درخواست در چارچوب جهان‌بینی اسلامی معنا می‌یابد که هدف نهایی خلقت انسان را رسیدن به «قرب الهی» می‌داند. عبدالرحمان با طلب امامت، در پی آن است که مجرای فیض الهی شده و دیگران را نیز در این مسیر یاری کند. این مقام دارای مراتب است و بالاترین مرتبۀ آن برای معصومین(ع) و در عصر غیبت، برای فقیه جامع‌الشرایط است؛ اما هر فردی می‌تواند با کسب علم، تقوا و توانایی هدایت، در سطح خود مصداقی از «امام المتقین» باشد.