چکیده: این مقاله به بررسی مفهوم «اجتهاد مبتنی بر مصلحت» در فقه اهل سنت میپردازد و با استناد به کتاب «الاجتهاد» اثر عبدالمنعم النصری، بر نقش محوری مصلحت عمومی در استنباط احکام شرعی تأکید میکند. نویسنده با استناد به آرای فقیهانی مانند غزالی و طوفی حنبلی، استدلال میکند که در موارد تعارض بین نص شرعی و مصلحت کنونی جامعه، در صورت غلبهٔ مصلحت، میتوان آن را مقدم داشت، زیرا هدف اصلی شریعت، تأمین سعادت و آسایش انسان است. همچنین، وی به اجتهاد پیامبر(ص) و صحابه در تغییر برخی احکام با توجه به مصالح زمانه اشاره کرده و لزوم تداوم اجتهاد…