این مقاله به بررسی مفهوم «سوء ظن» (بدگمانی) از منظر اسلام می‌پردازد و به طور خاص به تبیین مواردی می‌پردازد که در آنها سوء ظن نه تنها مذموم نیست، بلکه به عنوان «حزم» (دوراندیشی و احتیاط) و نشانه عقلانیت توصیه شده است.
نویسنده با استناد به آیات، روایات و سیرۀ معصومین(ع) نشان می‌دهد که اگرچه سوء ظن بی‌منطق نسبت به مؤمنان حرام است، اما در مواجهه با دشمن، در امور حکومتی، برای حفظ اسرار و در مواردی که شواهدی بر خلاف ظاهر وجود دارد، احتیاط و «سوء ظن عاقلانه» ضروری است. نمونه‌های عینی از رفتار پیامبر(ص) و امام علی(ع) — مانند زیر نظر گرفتن کارگزاران، تحقیق در مورد اتهامات و عدم اعتماد کامل به افراد در موقعیت‌های حساس — به عنوان مصادیق عملی این نوع سوء ظن مشروع ارائه شده است.