چکیده:
این مقاله به شرح كلام امیرمومنان علی «علیه السلام» در خصوص صفات شیعیان می پردازد. از جمله این صفات، ستایش دیگران است. این فقره، به بایسته ها و نبایسته های ستایش و تمجید از دیگران می پردازد. اینكه آیا در اسلام، ستایش و تمجید دیگران، امری پسندیده و نیكوست یا ناپسند؟ پاسخ آن، بسته به شرایط و موارد دارد؛ یعنی چنان نیست كه ستایش از هركس، در هر جا، به هر شكل پسندیده باشد و یا كتمان صفات نیك دیگران و نستودن آنان ناپسند؛ بلكه گاهی ستایش و تمجید واجب، گاهی مستحب، و گاهی درمانگر برخی بیماری های اخلاقی مانند حسد و گاهی نیز حرام و نكوهیده است؛ گاهی در ازدواج و یا احراز پست و مقام سیاسی، در مقام مشورت غیبت و عیب جویی از دیگران واجب است. هرچند ستایش از دیگران و بیان فضایل آنان در نبودنشان فضیلت است، اما درباره همه افراد این حكم یكسان نیست. اما همواره ستایش از مومن نیكو خصال، با هدف برانگیختن محبت مردم ارزشمند است.
در داستان هابیل و قابیل و داستان حضرت یوسف در قرآن، نقش حسد بر برادران نمود و جلوه گر است؛ زیرا ستایش یكی، موجب حسد دیگران شده است. یكی از بهترین راه كارهای از بین بردن حسد، تمجید و ستایش كسی است كه به او حسد می ورزد.
کلیدواژگان: ستایش از دیگران، عیب جویی، حسد