چکیده
جریان اهل تقصیر بر گروهی از شیعه كه در نیمه سده دوم و در كوفه فعالیت می كردند و با پیش آمدنِ شرایط اجتماعی و سیاسی از رجوع كامل به امام خودداری كردند اطلاق می شود. آنان كه برخی اصحاب امام باقر و امام صادق (ع) نیز بودند، نگرشی متفاوت به مسئله امامت داشتند و به عنوان عقب ماندگان اعتقادی شیعه، قدرت امام بر علوم سماوی و عصمت امام را انكار می كردند. آنان پس از ظهور زیدیه با گرایش به این ائتلاف، با پذیرش نظریه امامت مفضول، در برخی از عقائد با آنان همسو شدند و بُتریه را كه یكی از بزرگ ترین جریان های تقصیر است تشكیل دادند. در بررسی احادیث و روایت های بتریه و مُقصره و مقایسه بین آن دو، به نظر نمی رسد همه شخصیت های بُتریه از منظر احادیث دارای گرایش های همگون بوده و یك حلقه نظام مند مرتبط با اندیشه تَقصیر را تشكیل داده باشند؛ چون در میان بتریه افرادی مورد لعن امام قرار گرفته اند و تنها گروهی از دید امام توانایی شناخت و هدایت داشته اند.
کلیدواژگان: بتریه، زیدیه، جریان تقصیر، امامت مَفضول