در این نوشتار، شکر به عنوان یکی از فضایل اخلاقی و منازل مهم سیر و سلوک عرفانی بررسی شده است. از منظر اخلاقی، شکر پس از فضیلت صبر قرار دارد و مرتبط با قوای عقلانی، شهوی و غضبی انسان است. در عرفان اسلامی، شکر به عنوان ششمین منزل از منازل سلوک الی الله و آخرین مرحله پیش از وصول به حق معرفی شده و از آن به عنوان «افضل منازل سالکان» یاد شده است.
مباحث گسترده‌ای در قرآن و روایات درباره شکر وجود دارد که حدود هشتاد موضوع مرتبط را دربر می‌گیرد. از جمله مباحث مطرح، تفاوت شکر با حمد و مدح، رابطه شکر با ایمان، شکر نسبت به خالق و مخلوق، درجات مختلف شکر و حد نهایی آن است. در متون دینی، شکر نه تنها یک فضیلت فردی، بلکه یک «راز بین خالق و مخلوق» دانسته شده و به عنوان شناخت نعمت و نعمت‌دهنده، اساس عبودیت و مقدمه هدایت به صراط مستقیم قلمداد گردیده است.