این فایل به تبیین و دفاع از شاخص‌های کلیدی امامت در اندیشۀ شیعی می‌پردازد که در پاسخ به ادعاهای مطرح شده در مقاله‌ای با عنوان «بازخوانی امامت در پرتو نهضت حسینی» نگاشته شده است. نویسنده استدلال می‌کند که ویژگی‌هایی مانند نصب الهی، نص شرعی، عصمت و علم کامل امام به شریعت، از باورهای اصیل و ریشه‌دار شیعه هستند و نه نوآوری متکلمان قرون سوم و چهارم. این مفاهیم هرچند ممکن است در همۀ سخنان ائمه(ع) به صراحت ذکر نشده باشند، اما در مجموعۀ روایات و مبانی کلامی شیعه حضور پررنگ و غیرقابل انکاری دارند.
مقاله به نقد این دیدگاه می‌پردازد که اسوه بودن امام مستلزم امکان مشابهت کامل مأموم با اوست؛ در حالی که از منظر شیعی، اهل بیت(ع) دارای مقامات وجودی ویژه‌ای هستند که دیگران به آن نمی‌رسند، ولی این امر منافاتی با الگوگیری از سیرۀ عملی و اخلاقی آنان ندارد. همچنین، بخش دیگری از مقاله به بررسی و تفکیک «تفویض» در اندیشۀ شیعی می‌پردازد و میان انواع باطل و شرک‌آمیز آن (مانند تفویض در خلق و تدبیر مستقل جهان) با انواع صحیح و مقبول آن (مانند تفویض امر هدایت و تشریع به ائمه(ع) بر اساس اذن الهی) تمایز قائل می‌شود.