چکیده
هم‌‌زمان با شروع دعوت در عراق، رهبران مرکزی دعوت، اندکی پس از سال 260 ق داعیانی را به جبال، خراسان، آذربایجان و … فرستادند. دعوت اسماعیلی با فعالیت داعیان برجسته‌‌ای چون ابوحاتم رازی، ابویعقوب سجستانی و مؤیدالدین شیرازی، موفقیت‌های چشمگیری در نقاط مختلف به ویژه ایران به دست آورد و حتی با وجود مخالفت‌های شدید خلافت عباسی و حکومت‌های سنی سامانیان، غزنویان و سلجوقیان، جنبش اسماعیلیان در ایران متوقف نشد. با مرگ مستنصر و اختلاف و درگیری‌های اسماعیلیان فاطمی مصر بر سر جانشینی، نهضت اسماعیلیان به دو شاخه تقسیم شد. اهتمام ویژه اسماعیلیان به نشر و توسعه نهضت در سال‌های متوالی و به وجود آوردن کشش و گیرایی مذهبی در جذب توده مردم و استفاده از زمینه‌‌های سیاسی و اجتماعی آنها و مدیریت صحیح در این جریان، سرآغاز دعوت جدید در ایران بود. رهبری نهضت اسماعیلیان در ایران را حسن صباح بر عهده داشت که اینها، اسماعیلیان نزاریه نامیده می‌‌شدند.
کلیدواژه‌ها: اسماعیلیان ایران؛ دعوت؛ ابوحاتم رازی؛ ابویعقوب سجستانی؛ عبدالملک بن عطاش