معنايابی و گردشگری مذهبی، مطالعه مردم نگارانه

چکیده
زیارت بخش مهمی از فعالیت­‌های مربوط به گردشگری مذهبی را در بر می­گیرد. پژوهش حاضر، با اتخاذ رویکرد کیفی به توصیف چگونگی معنایابی زنان در گردشگری مذهبی می پردازد، در چارچوب مفهومی نگاهی به گردشگری وجودی کوهن انداخته شده ­است؛ از روش مردم­ نگاری برای اجرای عملیات تحقیق استفاده شد. تکنیک گردآوری داده‌­ها مشاهده مشارکتی و مصاحبه‌­های نیمه ساخت ­یافته بود و مشارکت­ کنندگان با نمونه ­گیری هدفمند انتحاب و یافته‌­ها از طریق تحلیل موضوعی تحلیل شده‌­اند، جامعۀ مطالعه شده گردشگران زن بقاع متبرکه شهر شیراز بودند که از طریق مصاحبه عمیق با 30 نفر، داده ها جمع­ آوری شد. یافته‌­ها حاکی از این می­باشند که سفر زیارتی علاوه بر اینکه سفری بیرونی است، می­تواند سفری درونی باشد و موجب برقراری تعاملات فردی، میان فردی و فرا مادی و اتصال و نزدیکی فیزیکی و قلبی در فضایی مملؤ از عاطفه دینی و فارغ از هرگونه تعلق و روزمرگی گردد که در نهایت منجر به معنا یابی و جستجوی خود حقیقی می­گردد. زیارت بیان کننده جستجوی‌ای روحانی ـ وجودی به سوی نیرویی ماورایی است؛ بنابراین به زائر کمک می‌کند که به چشم‌اندازی درونی دست پیدا کند و به سفری فراتر از زمان و مکان برود.در واقع چنین سفری برای زنان فرصتی مغتنم است که از کارهای روزمره جداشوند و به کنکاشی عمیق بپردازد تا گمشده های درونی خود را بیابند.

کلیدواژه‌ها: معنایابی؛ گردشگری مذهبی؛ مردم نگاری؛ تحلیل تماتیک