چکیده
امامت مقامی الاهی است که به برخی از پیامبران و بندگان برگزیده، عطا می شود. تفسیرها و برداشت‌های متعدّدی از امامت ارائه شده و بر همین اساس، مبانی متفاوتی در فهم مقام امامت به وجود آمده است. امام به معنی کسی است که از او تبعیّت می شود.
بر اساس آیه ۱۲۴ سوره بقره و با استناد به آیات و روایات، مقام امامت، عهدی الاهی است که به جعل خدا صورت میگیرد و از مقام نبوّت و رسالت افضل است. مقام امامت پس از ابتلائات الاهی، به حضرت ابراهیم(ع) عطا شده است. برخی از مفسّران اهل سنّت، امامتِ مطرح شده در آیه را به نبوّت و رسالت تفسیر کرده اند. دیدگاه های مفسّران اهل سنّت از جمله فخر رازی، ذیل آیه مطرح و نقد و بررسی و سپس آراء مفسّران شیعه بیان شده است. بعضی از مفسّران نیز در تبیین آیه، مقام امامت تکوینی را مطرح کرده اند که تا حدودی متأثّر از مبانی عرفانی و فلسفی است.