چکیده: در جای جای احادیث و اخبار، اشاراتی یافت می‌شود که بر فارسی‌دانی و فارسی‌گویی ائمّه اطهار (ع) دلالت دارد گاه یکی از این بزرگان، سخنی پارسی شنیده و اظهار بی‌اطلاعی نکرده است، دیگری به زبان فارسی به مردی ایرانی پاسخ گفته (هرچند که گفتار وی نقل نشده)، بر زبان امامی دیگر، عبارات فارسی جاری گردیده که عین آن‌ها را راویان ثبت کرده‌اند و خلاصه گاه عبارات، مصطلحات و یا کلمات فارسی در درون حدیثی وارد گردیده. نگارنده کوشیده است در درجه نخست، همه این اشارات را گردآوری و مأخذشناسی کند و آنگاه به نقد و بیان صحت و سقم…
